مدح و ولادت امام موسی کاظم علیه‌السلام
دلگـیر شد دریـا، تـلاطـم می‌کند گاهی “اشکم” مرا رسوای مردم می‌کند گاهی بیچاره “چشمانم” تمام عمر را لال است نـامت که مـی‌آیـد تَـکَـلُّـم می‌کـند گاهی این بار بُنجُل را نخر اصلاً، نگاهی کن “معشوقه” بر “عاشق” ترحم می‌کند گاهی وقتی کـبوترهای بامت این‌قَـدَر مَستَـند حـتّی کـلاغی میـل گـندم می‌کند گاهی وقت اذان جبریل بالش را به خاکت زد اینگـونه او قـصدِ تـیـمم می‌کـند گـاهی شب‌ها دلـم مثل کـبـوترهای صحـن تو گاهی هوای “مشهد” و “قم” می‌کند، گاهی دخـتـر ز داغـت سـالـیان سـال بـاریده دخـتر نـمی‌خـندد، تبـسّم می‌کند، گاهی با روضه‌های تو چُنان می‌سوزد آن دم که زندان سـردی را تجـسّم می‌کـند گاهی از بس تمام عمر با غـم همنشین بودی “تقویم” مـیـلادِ تو را گُـم می‌کند گاهی |